Tego bólu, chyba już nic nie ukoi. Nie pocieszaj mnie nie udawaj przyjaciela, czuję się okropnie, czuję się bezradnie. Mówicie, że trzymam się wysoko, gówno o mnie wiecie, tak na prawdę jestem na dnie. Próbuję robić postępy, ale wszystko idzie na marne, pogrążam się jeszcze bardziej.. Jestem w krainie problemów, próbuję coś naprawić, ale pewnie spieprzę jeszcze bardziej.

Czy to nie ironia, że jedyną osobą, która może sprawić, że naprawdę będziesz szczęśliwy, jest ten sam człowiek, który sprawia, że jesteś smutny i bezsilny?

Rozpadam się, ledwie oddycham.